الوهیت در زمان ظهور باید به اطلاع ما برای هر کسی که در اطراف خوشبختی است قابل تأیید باشد.
زیرا اساساً فقط انسان شاد می تواند به هر کسی شادی بدهد.

با این حال، کسی که خوشحال دیده می شود، باید واقعاً زندگی خود را حفظ کند که چنین تظاهر نمی کند.

و وقتی بتوانیم شاهد خوشبختی واقعی کسی باشیم، می توانیم الوهیت را در زمان ظهور به خوبی احساس کنیم و بشناسیم.

با این حال، اساس شاد بودن باید به زمینه‌ای نیاز داشته باشد که بتوانیم فضای شاد را در آن بنگریم.
زیرا تظاهر نکردن به آن، بلکه فقط درک خوشبختی واقعی می تواند عشق واقعی را به هر کسی هدیه کند.

به عبارت دیگر، عشق واقعی باید به این معنا باشد که دیدن در شادی توسط هر کسی می تواند هر کسی را تا این حد خوشحال کند.

و اگر در انجام این کار با مشکل مواجه شویم، یک شکاف ناگوار باید همه ما را آزار دهد، در واقع، حداقل برای خوشبختی.

اگر انسان بتواند به عشق اعتقاد داشته باشد، احتمالاً حضور انسان باید به دیدن، فقط به عاطفه‌ی واقعاً شادمانه و آن ذهنی شاد و ذهنی قابل تصور در هر کسی نیاز داشته باشد.

در هیچ پذیرش مسالمت آمیزی در اطراف هیچ چیز، آن مناسبت قابل قبول متأسفانه می تواند به حالت تعلیق درآید، فقط آن وضعیتی که به ما داده شده است.
زیرا حالت طبیعی قابل قبول برای سعادت و شادمانی فقط باید شامل الوهیت در ظهور باشد.

آن حالت ناشی از قرار گرفتن در یک لحظه اکتسابی، باید شرایط خاص خود را داشته باشد، و برخورد با هم بسیار ناخوشایند خواهد بود.

بله، تنها چیزی که ما نیاز داریم بر اساس آن چیزی است که می توانیم در زمان ظهور الوهیت واقعی را دریافت کنیم.
زیرا اگر واقعاً بتوانیم دیگران را تا این حد خوشحال ببینیم، احتمالاً باید در زمان ظهور به الوهیت واقعی دست پیدا کنیم.

هر ناراحتی دیگری شامل این است که ذهن ما هرگز با هم کامل نشده است، فقط این دلیل واقعی است، پس متاسفم.

23 آگوست. 2022